Om dit beter uit te leggen volgt hieronder een artikel over het geheugen (structuur) van water, dat laat zien hoe water de informatie van een persoon “overneemt”. Eerst door fysiek contact met een persoon en daarna zelfs door contact met een foto van dezelfde persoon.
Dit artikel is een verkorte versie van het hoofdstuk uit het artikel “Ongebruikelijke eigenschappen van gewoon water”, hoofdstuk “DE GEHEUGEN EIGENSCHAPPEN VAN WATER“ van prof. Sergiy Filin van University of Technology in Szczecin, Polen.
DE GEHEUGEN EIGENSCHAPPEN VAN WATER
Nog maar 15-20 jaar geleden was de expliciete claim dat water, net als een CD, een drager van informatie zou kunnen zijn, gevaarlijk voor de wetenschapper – hij zou beschuldigd kunnen worden van het beoefenen van pseudowetenschap en charlatanisme. Tegenwoordig wordt dit al erkend door vele geleerden van mondiale autoriteit. Vanwege het bestaan van een structuur in waterstofbruggen, is water een zeer energierijke stof, volgens prof. Mołdinga is het zelfs ruimer dan de menselijke genen.
Experiment
De Russische geleerde Aleksandr Stepanov voerde het volgende experiment uit. Hij maakte een chromatografisch onderzoek van het gewone, gedistilleerde (zeer schone) water en printte de grafiek (chromatogram) uit. Daarna goot hij het water in een glas en plaatste het op het voorhoofd van een liggende man. Vervolgens voerde de wetenschapper opnieuw een chromatografisch onderzoek uit en printte de grafiek uit, dat duidelijk verschilde van de eerste! Het water heeft dus informatie van de liggende man gekopieërd en opgeslagen. Toen plaatste hij een schaal met gedestilleerd water ook op het voorhoofd, maar op een foto van het gezicht van dezelfde man. Na de chromatografie was de verrassing van de experimentator grenzeloos – de grafiek van het water was identiek aan de grafiek van water dat was gelegd op de voorhoofd van de mens zelf. De wetenschapper herhaalde deze experiment vele malen met verschillende personen en ontving onveranderlijk dezelfde resultaten. Professor Stepanov heeft hieruit twee conclusies getrokken:
1) het menselijke biologische veld heeft de mogelijkheid zijn informatie over te dragen aan andere objecten, in het bijzonder foto’s,
2) water is een van de dragers van dergelijke informatie.
Enige tijd later stierf een van de deelnemers aan het experiment als gevolg van een ongelukkig ongeval. Stepanov plaatste het water weer op zijn foto en voerde het onderzoek uit. Het beeld reageerde op de dood van zijn “eigenaar” – de grafiek was compleet anders.
Hoe werkt het?
De Russische wetenschapper prof. Stanisław Zenin verdedigde zijn eerste habilitatie werk in Rusland op het thema: het geheugen van water. Hij berekende theoretisch de mogelijkheid van bestaan van “kristallen” van water, samengesteld uit 912 moleculen, waarvan de levensduur in minuten en zelfs in uren telt. Professor Zenin noemde deze figuur “basisstructuurelement van het water“. Het lijkt op een kleine spitse ijskristal gevormd uit zes ruitvormige vlakken. Er zijn triljarden van dergelijke kristallen in het water, wat al is bewezen en bevestigd door verschillende fysisch-chemische methoden.
Binair systeem
Het blijkt dat watergeheugen werkt in een binair systeem, zoals computers. De nullen en enen zijn dipolen van water (plus en min), zij vormen een kristalvlak en er steekt een positieve (+) of negatieve (-) pool uit.
Stel je nu gedistilleerd water voor met een hoge graad van zuiverheid. De vlakken van kristallen in dergelijk water zijn elektrisch neutraal – in binaire code “is er niets op geschreven”. Op een gegeven moment komt er een molecuul van andere een chemische stof in dit water. Deze stof komt in contact met het “kristal” van water, het “kristal” weerspiegelt en kopieert het elektromagnetische patroon van de stof en in vervolg doet het hetzelfde met de volgende “kristal” (geeft het door aan), enzovoort. Om het proces van weerspiegelen en kopiëren van “gegevens” te versnellen moet het water intensief worden geschud, waardoor de frequentie van “kristal” -botsingen toeneemt. Dit is wat homeopaten doen – ze schudden hun reageerbuizen.”
Leliveld vitalisers
Zoals we in deze experimenten kunnen zien, neemt het water de informatie over van zijn omgeving. Als we even denken aan de weg die het water aflegt voordat het in onze keukenkraan verschijnt: het is mechanisch en chemisch gereinigd, elektromagnetisch bestraald, stroomt in de leidingen, die in verschillende staten verkeren, etc – het ondergaat allerlei niet-natuurlijke invloeden. Water neemt alle informatie (structuur) van de omgeving over en daardoor heeft het water dat bij ons uit de kraan stroomt “vervuilde” structuren. Dat is – in onze visie – de grootste vervuiling van het water en die haalt de Leliveld vitaliser eruit. De Leliveld vitalisers herstellen structuur van water naar hun oorspronkelijke bergbeek structuur, zoals het in de natuur is. Wat bijzonder is dat door natuurlijke structuur aan water terug te geven zelfs fysieke reststoffen van bijvoorbeeld medicijnen of toxinen gedeactiveerd en zo onschadelijk worden voor onze lichamen.
